人美心更美 泰國最美“山區教師”

我們經常能夠在社會新聞中看到那些在山區教書的志願老師們，他們放棄了安逸的條件，選擇了在困難的環境中奉獻自己，着實很令人敬佩。最近，泰國一位美麗的山區女教師也受到了泰國網友的稱讚，博士畢業的她本有很好的工作機會，但她卻選擇了在困難的山區堅守，下面就讓我們一起去看看她的故事。

เป็นอีกเรื่องราวชีวิตของครูดอยที่น่ายกย่อง สำหรับ ครูอุ้ม หรือ น.ส.สุทธิลักษณ์ กันธิพันธ์ ครูอาสาในถิ่นทุรกันดาร ที่โรงเรียนป่าเมี่ยงแม่พริก อ.แม่สรวย จ.เชียงราย
這是又一位值得被推崇的山區教師，她就是Suthilak Kanthiphan（小名：Um），她是一位偏遠山區的志願老師，她所在的學校位於泰國清萊府Mae Sarua縣，名爲Pa Miang Mae Phrik學校。

สำหรับครูสาวที่มีอนาคตไกลดรีกรี นักศึกษาปริญญาเอก ว่าที่ดอกเตอร์ ครูอุ้มสามารถเลือกไปสอนในโรงเรียนที่มีความสะดวกสบาย มีสิ่งอำนวยความสะดวก แต่ครูอุ้มยอมทิ้งสิ่งเหล่านี้ ออกมาเผชิญกับความท้าทาย รับหน้าที่เป็นครูดอย อยู่ห่างไกลความเจริญและสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง
作爲一位博士畢業生，她本可以擁有光明的未來，可以選擇條件更加便捷、設施更加齊全的學校去教書，但是Um老師拋棄了所有的便利，願意面對挑戰，選擇成爲了一名山區教師，遠離繁榮，遠離一切能給她帶來便捷的東西。

ครูอุ้มได้เขียนเล่าเรื่องราวหน้าที่ที่เธอต้องเผชิญกับความท้าทายในแต่ละวัน ที่มีเป็นความเสี่ยง ความอันตราย ของคนที่ต้องไปอยู่บนดอยเพียงลำพัง ที่คนในเมืองอย่างเราๆ อาจจะไม่เคยได้สัมผัส ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องห่างบ้าน อยู่ไกลพ่อแม่และคนรัก ขึ้นไปอยู่บนดอย จนทำให้บางครั้งอาจไม่ได้รับอ้อมกอดของคนที่คุ้นเคย บางวันแทบไม่ได้ยินเสียงกัน เพราะบนดอยไม่มีสัญญาณมือถือ มีเพียงเสียงสัตว์ป่าและบ้านพักครูหลังน้อยๆ คอยเป็นเพื่อนยามค่ำคืน
Um老師記錄下了自己在每天都要面臨的挑戰，這些對她來說都是冒險，都是挑戰，她必須一個人住在山上，像我們這樣住在城裏的人可能無法想象，一個女性遠離自己的家、遠離父母和愛人住到山上，很多時候都擁抱不到自己愛的人，有時甚至聽不到他們的聲音，因爲山上的手機信號有時會很不好，只有山上的動物和老師宿舍在夜晚陪伴着Um老師。

อากาศบนดอยเวลาหนาวก็หนาวกว่าใคร หน้าฝนแต่ละทีไม่อยากพูดถึง ครูอุ้มต้องเสี่ยงขับรถมอเตอร์ไซค์ฝ่าถนนที่มีแต่โคลน ไปสอนเด็กๆ เหมือนในเกมส์เลย ที่เราต้องควบคุมรถให้ไปถึงจุดหมายให้ได้ แต่นี่คือชีวิตจริงของครูอุ้ม ไม่ใช้ตัวแสดงแทน พลาดคือเจ็บ
山上的氣溫比任何地方都冷，每到雨季的時候就更不用說了，Um老師還要在泥濘的山路上騎摩托車給學生上課，就像我們在遊戲裏控制左右搖晃的摩托車一樣，不同的是那是Um老師在現實生活中遇到的場景，沒有替身，稍有不慎就可能會受傷。

ครูอุ้มคนเดียวแต่สามารถทำทุกอย่างให้กับเด็กๆ ได้ เช้าเป็นครู กลางวันเป็นแม่ครัว ทำกับข้าวให้เด็กๆกิน อาหารบนดอยมีผักเป็นวัตถุดิบหลัก วันไหนมีเนื้อมีไก่ ถือว่าวันนั้นลาภปาก พอเด็กๆกินอิ่ม ก็ต้องรีบถอดผ้ากันเปื้อน วิ่งมาจับชอล์กเขียนกระดานให้เด็กๆได้เรียนเหมือนเดิม
Um老師雖然只有隻身一人，但是爲了孩子們，早上是老師，中午就變成了廚娘，給孩子們做飯吃，山上的飯菜只有蔬菜作爲主要原料，要是哪天碰上有雞有肉，就好像撞到大運一樣。等孩子們吃飽之後，Um老師就要立刻脫掉圍裙，再跑回教室抓起粉筆，再次變回老師。

ครูอุ้มเต็มที่กับเด็กๆ แม้จะหมดเวลาปฏิบัติหน้าที่ อย่างช่วงปิดเทอมหน้าหนาว เด็กบนดอยจะขาดแคลนสิ่งของ เสื้อผ้า ของใช้ในชีวิตประจำวัน ครูอุ้มไม่เคยมองข้ามสิ่งเหล่านี้ เมื่อปิดเทอมเธอก็จะลงจากดอยกลับบ้าน ไม่พลาดสักครั้งที่จะจัดตั้งกลุ่มเพื่อขอรับบริจาคของ เสื้อผ้ามือสอง เพื่อนำขึ้นไปให้เด็กๆ บนดอยได้ใช้ให้ความอบอุ่นร่างกายยามหนาว
Um老師對學生們盡心盡力，雖然是在休息的時間，比如放寒假的時候，山上的孩子們缺乏日常生活的用品，Um老師從來沒有忽視這些事情，放假了她就回到家中，每次都會建羣倡議大家捐贈這些日用品，再帶到山上給孩子們在冬天禦寒用。

ครูอุ้มใช้ชีวิตสมถะ อยู่กับเด็กดอย กินกับเด็กดอย ไม่ใช่สอนแค่ในห้องเรียน แต่เธอชอบพาเด็กๆไปเรียนรู้นอกห้องเรียนเสมอ เธอเข้าใจและเข้าถึงเด็กๆรวมถึงผู้ปกครองด้วย บ่อยครั้งที่ครูอุ้มจะได้รับความเอ็นดูจากผู้ปกครองของเด็กๆ ที่แวะเวียนมาดูแล และแบ่งปันอาหารการกิน
Um老師的人生沒有什麼野心，和山上的孩子們吃在一起，住在一起，不只是在教室裏教書，她也喜歡帶到課堂外去學習各種課外知識。她很理解這些孩子，並且她和孩子們以及孩子們的家長都相處得非常好。孩子們的家長經常會來看望Um老師，同時還會爲分享一些食物。

聲明：本雙語文章的中文翻譯系滬江泰語原創內容，轉載請註明出處。中文翻譯僅代表譯者個人觀點，僅供參考。如有不妥之處，歡迎指正。